Βουχέτιο
Βουχέτιο
Κατά μία άποψη το Βουχέτιον ιδρύθηκε ταυτόχρονα με την Πανδοσία τον 7ο αιώνα π.Χ. Άλλη άποψη αναγράφει ότι είναι μεταγενέστερο, και ιδρύθηκε μετά την καταστροφή της Πανδοσίας το έτος 168 π.Χ από τον Ρωμαίο Αιμίλιο Παύλο, στην πεδιάδα του Λούρου, την εποχή δηλαδή της ρωμαϊκής κατάκτησης της Ελλάδας. Δίπλα στο Βουχέτιο περνάει ο ποταμός Λούρος, ο οποίος είναι πλωτός μέχρι την εκβολή του στον όρμο Μιχαλιτσίου Πρέβεζας.
Οι αρχαιολόγοι έχουν σημαντικές αποδείξεις, ότι η σημερινή γεωγραφία των Νομών Πρέβεζας, Άρτας και Θεσπρωτίας, ουδεμία σχέση έχει με τη γεωγραφία στην αρχαία εποχή. Για παράδειγμα ο λόφος Καστρί Φαναρίου που βρίσκεται η Αρχαία Πανδοσία, αποικία των Ηλείων ήταν νησί δίπλα στη λίμνη Αχερουσία. Ομοίως, νησί ήταν και το Αρχαίο Βουχέτιον. Νησί επίσης ήταν και η Αρχαία Εφύρα στο λόφο του Αγίου Ιωάννη με το Νεκρομαντείο του Αχέροντα. Προφανώς αυτός είναι ο λόγος που επελέγησαν αυτές οι περιοχές για κτίσιμο των πόλεων, η προσβασιμότητα προς τη θάλασσα. Σε γενικές γραμμές οι Ηλείοι επέλεγαν παραθαλάσσια ή έστω ποταμίως προσβάσιμα σημεία για ανέγερση οχυρωμένων πόλεων.
Τα ερείπια του αρχαίου Βουχετίου βρίσκονται επάνω σε χαμηλό γήλοφο στη βόρεια παρυφή της πεδιάδας του Λούρου, νότια του σημερινού χωριού Κερασούντα, ακριβώς εκεί πού βρίσκεται σήμερα το Φρούριο των Ρωγών. Η περιοχή αυτή κατά την αρχαιότητα αποτελούσε την Κασσωπαία, περιοχή που κατοικούσαν οι Κασσωπαίοι ή Κασσωποί, ηπειρωτικό φύλο που ανήκε στον ευρύτερο κλάδο των Θεσπρωτών. Κατά τη γεωμετρική εποχή υπήρχαν εδώ κοντά μία ή περισσότερες κώμες με αγροτική οικονομία. Στα τέλη 8ου-αρχές 7ου αι. π.Χ. Ηλείοι άποικοι εγκαταστάθηκαν ιδρύοντας τέσσερις αποικίες. Μία από αυτές ήταν το Βουχέτιο, το οποίο αποτέλεσε ένα ασφαλές ποτάμιο λιμάνι (επίνειον). Το αρχικό όνομα του οικισμού, πιθανότατα αρχαιότερο της ίδρυσής του, ήταν Βούχετα. Από τον 6ο αι. π.Χ. ο λόφος ήταν ήδη κατοικημένος.
Ως τα πρώτα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου οι άποικοι διατηρούσαν ειρηνικές σχέσεις προς τους Κασσωπαίους. Αλλά αργότερα (427-423 π.Χ.) μεταβλήθηκαν σε εχθρικές. Στους χρόνους αυτούς πρέπει να κτίστηκε το ισοδομικό τείχος της ακρόπολης. Το έτος 343-342 π.χ. με την παρέμβαση του Φιλίππου, το Βουχέτιον όπως και οι υπόλοιπες αποικίες των Ηλείων περιέρχονται στα χέρια των Κασσωπαίων Ηπειρωτών. Η νέα περίοδος σηματοδοτεί τη μεγαλύτερη ακμή του οικισμού, ο οποίος και επεκτείνεται. Οι περίοικοι άρχισαν να συγκεντρώνονται στο Βουχέτιο και να επιδίδονται στη βιοτεχνία και το εμπόριο. Στην περίοδο αυτή θα κατασκευάσθηκε ο ανατολικός πολυγωνικός περίβολος. Σε αυτή την περίοδο αναφέρεται ο χαρακτηρισμός του Βουχέτιου ως πολιχνίου. Ο Στράβων χαρακτηρίζει το Βουχέτιον πολίχνιο (= μικρή πόλη), της οποίας τον πληθυσμό στην αρχαία Ήπειρο μπορούμε να υπολογίσουμε αυτή την εποχή σε 2.000-4.000 κατοίκους. Ο οικισμός καταστράφηκε ασφαλώς το 167-168 π.Χ. από τους Ρωμαίους του Αιμίλιου Παύλου, μαζί με 70 άλλες πόλεις της Ηπείρου.
Λίγο αργότερα ανοικοδομήθηκε, χωρίς όμως ποτέ να ξαναβρεί την παλιά του αίγλη. Η ίδρυση της Νικοπόλεως έδωσε το τελειωτικό πλήγμα στον οικισμό, ο οποίος σταδιακά ερημώθηκε εντελώς.
Το όνομα Βουχέτιον ή Βουχαίτιον ή Βουχαιτός (κατά τον Πολύβιo), προέρχεται σύμφωνα με την παράδοση που τη σημειώνει ο Φιλόχορος, από το γεγονός ότι η Θέμις «επί βοός οχουμένη» ήρθε κατά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα να μείνει εδώ. Η θεά λατρευόταν στην πόλη αυτή. Κατά μια άλλη άποψη, το όνομα Βουχέτιον, αποτελεί γλωσσική μετεξέλιξη του Βούχετα (τα) και προέρχεται μάλλον από το βους (=βόδι) και οχετός (= αυλάκι, υπόνομος, οχώ = φέρω).
Για το όνομα Ρωγοί, έχει υποστηριχθεί ότι προέρχεται από την λέξη «αρωγή». Τουλάχιστον αυτή την εξήγηση δίνουν για την ονομασία των Ρωγών οι Π. Αραβαντινός και Σεραφείμ Βυζάντιος, τ. μητροπολίτης Άρτας. Επειδή τα μεσαιωνικά χρόνια υπήρχαν επιδρομές των Σλάβων και Βουλγάρων στην περιοχή του σημερινού Νομού Πρέβεζας, οι οποίοι κατέστρεφαν, έκαιγαν και λεηλατούσαν, αυτή η νέα πόλη πρόσφερε άσυλο και αρωγή στους πρόσφυγες.